เถาวัลย์

๏ บัดเดี๋ยวดัง หงั่งเหง่ง วังเวงแว่ว สะดุ้งแล้ว เหลียวแล ชะแง้หา
เห็นโยคี ขี่รุ้ง พุ่งออกมา ประคองพา ขึ้นไปจน บนบรรพต
แล้วสอนว่า อย่าไว้ ใจมนุษย์ มันแสนสุด ลึกล้ำ เหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์ พันเกี่ยว ที่เลี้ยวลด ก็ไม่คด เหมือนหนึ่งใน น้ำใจคน
มนุษย์นี้ ที่รัก อยู่สองสถาน บิดามาร ดารัก มักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่ง พึ่งได้ แต่กายตน เกิดเป็นคน คิดเห็น จึงเจรจา
แม้นใครรัก รักมั่ง ชังชังตอบ ให้รอบคอบ คิดอ่าน นะหลานหนา
รู้สิ่งไร ไม่สู้ รู้วิชา รู้รักษา ตัวรอด เป็นยอดดีฯ