[คุย-หะ] (แบบ)
มาจาก ภาษาบาลี ภาษาที่ใช้เป็นหลักในพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท ว่า
"คุยฺห"
และ มาจาก ภาษาสันสกฤต ภาษาในตระกูลอินเดีย-ยุโรป ซึ่งมีใช้ในวรรณคดีอินเดียโบราณ เช่น คัมภีร์ฤคเวท ยชุรเวท สามเวท และต่อมาใช้ในวรรณคดีของพราหมณ์โดยทั่วไป และในคัมภีร์พระพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน ว่า
"คุหฺย"
เป็นวิเศษณ์. แปลว่า ลับ, ซ่อนเร้น.