นิยามที่ดีที่สุด
คฤหัสถ์

[คะรึหัด] (คำนาม.)
ผู้ครองเรือน, ผู้ไม่ใช่นักบวช, ฆราวาส, ภาษาปากใช้ว่า กระหัด.
มาจาก ภาษาบาลี ภาษาที่ใช้เป็นหลักในพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท ว่า คฤหสฺถ
และ มาจาก ภาษาสันสกฤต ภาษาในตระกูลอินเดีย-ยุโรป ซึ่งมีใช้ในวรรณคดีอินเดียโบราณ เช่น คัมภีร์ฤคเวท ยชุรเวท สามเวท และต่อมาใช้ในวรรณคดีของพราหมณ์โดยทั่วไป และในคัมภีร์พระพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน ว่า คหฏฺฐ.


คฤหัสถ์ คือ ฆราวาส ผู้ครองเรือน.