ระเด่น

๏ มาจะกล่าวบทไป
ถึงระเด่น ลันได อนาถา
เสวยราชย์ องค์เดียว เที่ยวรำภา
ตามตลาด เสาชิงช้า หน้าโบสถ์พราหมณ์
อยู่ปราสาท เสาคอด ยอดด้วน
กำแพงแก้ว แล้วล้วน ด้วยเรียวหนาม
มีทหาร หอนเห่า เฝ้าโมงยาม
คอยปราบปราม ประจามิตร ที่คิดร้าย ฯ

๏ เที่ยวสีซอ ขอข้าวสาร ทุกบ้านช่อง
เป็นเสบียง เลี้ยงท้อง ของถวาย
ไม่มีใคร ชังชิง ทั้งหญิงชาย
ต่างฝากกาย ฝากตัว กลัวบารมี
พอโพล้เพล้ เวลา จะสายัณห์
ยุงชุม สุมควัน แล้วเข้าที่
บรรทมเหนือ เสื่อลำแพน แท่นมณี
ภูมี ซบเซา เมากัญชา ฯ
๏ ครั้นรุ่งแสง สุริยัน ตะวันโด่ง
โก้งโค้ง ลงในอ่าง แล้วล้างหน้า
เสร็จเสวย ข้าวตัง กับหนังปลา
ลงสระสรง คงคา ในท้องคลอง ฯ
๏ กระโดดดำ สามที สีเหงื่อไคล
แล้วย่างขึ้น บันได เข้าในห้อง
ทรงสุคนธ์ ปนละลาย ดินสอพอง
ชโลมสอง แก้มคาง อย่างแมวคราว
นุ่งกางเกง เข็มหลง อลงกรณ์
ผ้าทิพย์ อาภรณ์ พื้นขาว
เจียระบาด เสมียนละว้า มาแต่ลาว
ดูราว กับหนังแขก เมื่อแรกมี
สวมประคำ ดีควาย ตะพายย่าม
หมดจด งดงาม กว่าปันหยี
กุมตระบอง กันหมา จะราวี
ถือซอ จรลี มาตามทาง ฯ