นิยามที่ดีที่สุด
ส่วย

น. ชนชาติพูดภาษาตระกูลมอญ-เขมรพวกหนึ่ง อยู่ทางภาคอีสาน.


ส่วย

ส่วย

น. บรรณาการจากประเทศราช.


ส่วย

ส่วย

สิ่งของพื้นเมือง ที่เมืองหลวง เรียกเกณฑ์จากหัวเมือง เป็นประจำ เพื่อใช้ประโยชน์ในราชการ.


ส่วย

ส่วย

รายได้แผ่นดินประเภทหนึ่ง เรียกเก็บเป็นสิ่งของหรือเงินตราแทนการเข้าเดือนหรือการรับราชการ.


ส่วย